«شرائط گیتى حساس و جهان در حال گذار از یک پیچ تاریخىِ بسیار مهم است. انتظار می‌رود که نظمى نوین در حال تولد یافتن باشد. مجموعه‌ى غیرمتعهدها حدود دو سوم اعضاء جامعه‌ى جهانى را در خود جاى داده است و می‌تواند در شکل‌دهى آینده نقشى بزرگ ایفاء کند.»[1] در تبیین این فراز از بیانات رهبر انقلاب با «دکتر محمدباقر خرمشاد»، عضو هیئت علمی دانشکده‌ی حقوق و علوم سیاسی‌ دانشگاه علامه طباطبایی‌ و «رئیس کنونی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی» و دارای درجه‌ی دکترای علوم سیاسی از دانشگاه «لیون 2 فرانسه» به گفت‌وگو نشسته‌ایم.

 

 

جهان در سال 1990 با فروپاشی شوروی عملاً از نظم مبتنی بر نظام دوقطبی خارج شد. در واقع یک طرف از جنگ سرد فروپاشید و طبیعتاً در هر جنگی اگر یک طرف از بین برود، طرف مقابل اعلام پیروزی می‌کند. به این ترتیب، ایالات متحده‌ی آمریکا به عنوان رهبر بلوک غرب خود را پیروز میدان معرفی کرد و از آن زمان تلاش نمود جهانی را مبتنی بر این پیروزی شکل دهد.

 

لذا آمریکا وارد فاز جدیدی شد و تلاش کرد با همکاری کشورهای غربی جهان را به سمت یک نظام تک‌قطبی با محوریت خودش هدایت کند. بر اساس بعضی از نظریات علم سیاست، قدرت به صورت خودکار مقاومت را به دنبال دارد. بر همین اساس، قدرت‌های بزرگ قبلی در کنار قدرت‌های نوظهور در مقابل این یک‌جانبه‌گرایی صف‌آرایی کردند و خواستار نظم چندقطبی شدند. در نتیجه 2 اردوگاه شکل گرفت: طرفداران نظم تک‌قطبی و طرفداران نظم چندقطبی.